In deze rubriek geven wij enkele tips en aandachtspunten voor de begeleiding van cliënten bij het invullen van de hulpkaart. In principe kan een cliënt de kaart zelfstandig invullen, maar in de praktijk hebben cliënten toch vaak vragen over het invullen van de vragenlijst.

1. Gebruik de eigen woorden van de cliënt. De hulpkaart moet eigendom zijn van de kaarthouder wanneer die zich kan vinden in de tekst zal de kaart makkelijker gebruikt kunnen worden.
2. Vermijd jargon op de kaart hoeven geen diagnoses vermeld te worden. Wel eventueel gedrag benoemen waarmee de buitenstaander wordt geconfronteerd. Diagnoses kunnen leiden tot onduidelijkheden of onjuiste interpretaties aan de hand van beelden in de samenleving.
3. Richt de tekst van de hulpkaart op de niet betrokken buitenstaander. Denk aan de aardige mevrouw in de winkel die wil helpen maar niet weet hoe. Geef haar handvatten om de juiste hulp te bieden en wees duidelijk over wat te doen.
4. Voorkom teksten in de derde persoon: Deze cliënt heeft steun nodig is dus niet goed, maar ik heb hulp nodig is een betere vorm. Dat haalt de drager ook weg uit de patiëntensfeer.
5. Geef in het blok: “Wat te doen” zo concreet mogelijke aanwijzingen en tips voor de omstanders. Korte heldere zinnen die ook als de nood hoog is direct begrepen en uitgevoerd kunnen worden.
6. In de rubriek belangrijk kan alles worden ingevuld dat de kaarthouder van belang vindt, maar denk vooral aan dingen die vermeden moeten worden gezien de omstandigheden van de kaarthouder. Bijvoorbeeld allergieën, of zaken die de situatie kunnen verergeren.
7. Geef bij contactpersonen de contactgegevens en houd er rekening mee dat ook buitenkantoortijden iemand bereikbaar moet zijn die de kaarthouder echt kent. Vraag eventueel door bij de kaarthouder wie zo een persoon zou kunnen zijn.
8. Bij het blok “Afspraken met contactpersonen” gaat het erom dat de omstander weet wat hij kan verwachten wanneer hij de contactpersoon belt. Dit verlaagt de drempel om een vreemde te bellen.